เมื่อผมเรียนจบ ตำแหน่งอาจารย์ในมหาวิทยาลัยต่างๆเต็ม  อาจารย์สุมาลีพยายามหาทุนเพื่อจ้างผมทำงานวิจัยต่อเพื่อไม่ให้ผมเคว้ง  ตอนนั้นผมได้เงินเดือนๆละ 3,750 บาท ตามวุฒิในอัตราเท่าราชการ  เงินเดือนที่ผมได้มา ผมให้แม่ทั้งหมด ผมใช้วิธีขอเงินแม่ใช้เหมือนเดิม   ผมเลยได้เป็นลูกจ้างวิจัยทำงานอยู่ที่ภาควิชาต่ออีกปีครึ่ง เปิดโอกาสให้ผมได้ช่วยสอนในห้องปฏิบัติการในบางวิชา และ  การที่ผมอยู่ที่จุฬาฯนานเกือบห้าปี ทำให้ผมมีโอกาสรู้จักรุ่นพี่ขึ้นไปสามรุ่น และรุ่นน้องปริญญาตรี ปริญญาโทลงมาอีกห้ารุ่น    และแล้วโอกาสของผมก็มาถึง  อาจารย์มาบอกว่าอาจารย์ประพันธ์ที่คณะแพทย์กำลังหานักวิจัย  ครูแนะนำคุณไปแล้ว ให้ไปคุยกับหมอประพันธ์ดู  วันที่ 2 มกราคม ปี 2529 ผมเข้าทำงานเป็นลูกจ้างของสถานเสาวภา กองวิทยาศาสตร์ สภากาชาดไทย ภายใต้โครงการ DiaTech ซึ่ง USAID เป็นผู้ให้ทุนสนับสนุน  ผมดีใจมากเพราะจ้างนอัตราสองเท่าของเงินเดือนราชการ  ส่วนที่จุฬาฯ อาจารย์ผมก็บอกให้เข้าไปทำตอนเย็นจนกว่าเงินทุนวิจัยจะหมด  ผมดีใจมากที่ได้เงินสองทาง

งานที่ DiaTech เป็นศูนย์ประสานงานวิจัยระหว่างไทยและสหรัฐ เพื่อเก็บตัวอย่างเลือดของผู้ป่วยมาเลเรีย  ประเมินเครื่องมือทางการแพทย์ว่าเหมาะสมกับการใช้งานในภาคสนามอย่างไร  ในขณะเดียวกันอาจารย์ประพันธ์ (ศาสตราจารย์ นพ. ประพันธ์ ภานุภาค) ไม่ปล่อยผมอยู่ว่างๆ  อาจารย์มอบงานวิจัยให้ผมทำคือ ให้ลองทำชุดตรวจโรคสำหรับมาเลเรีย และวัณโรค    ผมได้ปริญญามาสองใบทางจุลชีววิทยา แต่ผมไม่มีความถนัดทางวิทยาภูมิคุ้มกันเลย จุลชีววิทยาเป็นศาสตร์ว่าด้วยจุลินทรีย์และสิ่งมีชีวิตเล็กๆที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า  สามารถแบ่งได้เป็นสาขาย่อย 4 สาขา คือ แบคทีเรีย, ราและยีสต์, ไวรัส, และภูมิคุ้มกันวิทยา   อาจารย์ไม่ได้แนะนำอะไรมากนัก  บอกแค่ว่า ให้ไปขอความรู้จากใครบ้าง  นัดรายงานความก้าวหน้าทุกวันจันทร์ 07.30 น.  มันไม่ง่ายเลยสำหรับผม มีแต่ความท้าทายที่ผมจะต้องไปแนะนำตัวกับใครต่อใครในคณะแพทย์ที่ผมไม่คุ้นเคยเพื่อขอข้อมูล จับแพะมาชนแกะว่ามีอะรที่เขาทำกันไปแล้วบ้าง มีอะไรที่ยังไม่ได้ทำและเป็นช่องทางที่เราจะทำได้โดยอาศัยประโยชน์จากสิ่งที่มีคนทำมาแล้ว  ส่วนที่เสาวภา ผมก็ต้องหาที่ว่า โต๊ะแล็บผมอยู่ตรงไหน ผมจะเอาเครื่องแก้ว เครื่องมือที่ไหนมาใช้งานได้  สารเคมี ตู้เก็บสมบัติต่างๆ สิ่งเหล่านี้ผมต้องจัดการเองทั้งหมด    พี่ “นฤมล” เป็นหัวหน้าแผนกวิจัยและพัฒนา ของกองวิทยาศาสตร์ พี่มลเป็นธุระจัดหาที่ให้ผมลง  ผมรู้จักพี่มลตั้งแต่ผมมาเรียนที่จุฬาฯ   “ตู่” เป็นเพื่อนที่เรียนเกษตรฯมาด้วยกันอยู่ที่แผนกวัคซีน  ตู่พาผมไปหาพี่ “ทิพจุฑา” (ตู่ชื่อจุฑาทิพย์) พี่ทิพจุฑาช่วยผมจัดเตรียมกระต่ายและสัตว์ทดลองให้  งานผมราบรื่นเพราะอานิสงฆ์จากเพื่อๆพี่ๆเก่าๆทั้งหลายโดยแท้    ผมใช้วัคซีนบีซีจีฉีดเข้าใต้ผิวหนังกระต่าย  เมื่อครบกำหนดสองสัปดาห์ ผมจะเริ่มเจาะเลือดกระต่ายทุกสัปดาห์จนครบสามเดือน  ปัญหาคือผมไม่เคยเจะเลือดกระต่าย  ผมต้องเจาะเลือดจากหูของมัน บางครั้งจิ้มตั้งหลายรูก็ไม่ได้เลือดมา  บางทีก็แทงเข้าเส้นได้แต่มันสะบัดหัวไปก่อน ผมเคยแทงพลาดทะลุใบหูมันเลย   กว่าผมจะเจาะลือดชำนาญ กระต่ายก็หูระบมกันไปเป็นแถวๆ  ที่ทำให้ผมรู้สึกแย่คือ ผมจะใช้สำลีก้อนกับไม้หนีบบีบห้ามเลือด แต่คนเลี้ยงกระต่ายลืมเอาไม้หนีบออกตอนเลือดหยุด  กระต่ายตัวนั้นหูเน่าเป็นรูไปเลย    เมื่อกระต่ายตาย ผมก็ไม่คิดอยากจะทำงานกับสัตว์ทดลองอีกต่อไป   ผมมีงานวิจัยที่ทำร่วมกับโรงพยาบาลพระปกเกล้าฯที่จันทบุรีด้วย ทำให้ผมขึ้นๆล่องกรุงเทพฯ-จันทบุรี ทุกสองเดือน

ทุกวันจันทร์ 07.30 น. จะมีการประชุมความคืบหน้า  ในการประชุมก็จะมี อาจารย์ประพันธ์ (ในฐานะรองผอ.กองวิทยาศาสตร์ ด้านวิจัยและพัฒนา)  แล้วก็อาจารย์แพทย์อีกสองท่าน พญ.มัทนา  ศ.นพ.ธีระวัฒน์   อาจารย์วัฒนะ  (พี่วัฒนะเป็นรุ่นพี่ผมหนึ่งปี)  และ นพ.เฮนรี่ ไวลด์ ที่ปรึกษากองวิทยาศาสตร์   ผมจะต้องรายงานความคืบหน้าของงาน และงานวิจัยที่มอบหมายให้เป็นพิเศษ ซึ่งมีทั้งคืบหน้าบ้าง ไม่คืบหน้าบ้าง  บรรดาอาจารย์ทั้งหลายจะคอมเมนต์และให้คำแนะนำ   เมื่อย้อนหลังกลับไป ผมดีใจที่ผมได้ประสพการณ์ที่น้อยคนนักจะมีโอกาสเช่นนั้น   เพราะสำหรับ อาจารย์แพทย์ในจุฬาฯนั้น เกือบทั้งหมดเป็นลูกหม้อจุฬา  จบด้วยคะแนนเกียรตินิยม เป็นนักเรียนทุนอานันทมหิดล  ผมได้มีโอกาสเรียนรู้วิธีคิด วิธีมองและวิธีแก้ไขปัญหา

ออฟฟิศของ DiaTech อยู่บนตึกอำนวยการ ซึ่งเป็นอาคารปัสตุระสภา (Pastuer Institute) เมื่อแรกตั้ง  ห้องที่ผมอยู่เป็นห้องตกแต่งใหม่ติดกับโถงบันได  พี่ดวงจันทร์เป็นเลขาฯและเป็นผู้จัดการสำนักงาน  แล้วก็มีดร.ไวลด์ ที่ปรึกษาของกองวิทยาศาสตร์ แล้วก็ผม  ในห้องจะมีส่วนของแพนทรี มีเครื่องถ่ายเอกสาร คอมพิวเตอร์  ห้องตรงข้ามจะเป็นห้องผู้อำนวยการขนาดใหญ่มากและสวยมากด้วยลายไม้แบบโบราณ  อาจารย์ศุภวัฒน์ (ศาสตราจารย์ นพ.ศุภวัฒน์ ชุติวงศ์) เป็นผู้อำนวยการ   ถ้าผมจะไม่กล่าวถึงดร.ไวลด์เลยก็ดูจะไม่สมบูรณ์  ดร.ไวลด์ เป็นหมอ ชำนาญเรื่องโรคติดเชื้อ เกษียณอายุจากสถานทูตสหรัฐประจำประเทศไทย  ท่านจะไป ช่วย round ward สอนนักเรียนแพทย์เป็นระยะ  แล้วก็จะไปออกตรวจคนไข้ที่โรงพยายาล BNH ด้วย   และเป็นเจ้านายคนหนึ่งของผม  ผมมีเจ้านายสามคน ถ้าเป็นสายบริหารคืออาจารย์ศุภวัฒน์  สายวิจัยก็อาจารย์ประพันธ์  สายงาน DiaTech ก็ดร.ไวลด์  ก็ต้องใช้วิจารณญาณเองว่าเรื่อไหนจะไปหาใครดี    ดร.ไวด์เป็นคนไฮเปอร์ขนาดหนัก คิดเร็ว ทำเร็ว โครมครามตามแบบอเมริกัน มีอารมณ์ขันตลอดเวลา ท่านมีบ้านอยู่ที่อลาสกา  คุณแอนนิตาจะมาเมืองไทยในทุกฤดูหนาว จะกลับไปก็หลังปีใหม่  ดร.ไวด์จะขับรถโฟล์คกอล์ฟพวงมาลัยซ้ายคันสีฟ้า  และมักชวนผมไปออกหน่วยค่ายผู้อพยพเขมรเสมอๆ   เนื่องจากเป็นพวงมาลัยซ้าย เวลาจะเร่งแซงมักทำให้ผมใจหายใจคว่ำเสมอ ผมต้องเป็นคนคอยดูรถสวนให้  ท่านไม่ค่อยจะปล่อยให้ปากท่านว่างเท่าไหร่ จะพูดไม่หยุด ผมได้แสลงอเมริกันก็ตอนคุยกันนี่แหละครับ   ความแอคทีฟ และความเอาจริงเอาจังทำให้ผมได้ตีพิมพ์บทความในวารสารต่างประเทศสี่ครั้งในระยะเวลาสามปีแรกที่ทำงานอยู่ที่นั่น